جاده سنگفرش گرمسار

در طول جاده سنگفرش در بخش های مشرف به آبراهه های باریک،

برای جلوگیری از نفـوذ آب و  تخـریب جـاده  طـرفین آن سکو سازی شده است.

در جبهه شمالی جاده با ایجاد آب گذر ممتد جهت هدایت آب باران و سیلابها که از بخش شمالی سرازیر می گردد،

از دیگر اقداماتی بوده است که از تخریب و آب گرفتگی سطح جاده جلوگیری به عمل آورده اند.

آب گذر ممتد شمالی جاده به گدارها و مسیل ها و سپس وارد رودخانه کویری می گردد.

۲ پل مهم در مسیر جاده سنگفرش

دوپل مهم در مسیر جاده سنگ فرش عبارتند از پل سفیـد و پل سیـاه بر روی رودخانه شور(لات جمعه)

و پل سفید بر روی رودخانه گلو احداث گردیده بود. پل رودخانه سفید دارای هفت دهنه بوده و بخش های

مانده از ان نشانگر عظمت و ساخت و ساز معماری کویری در آن زمان بوده است.

در بعضی از این طاق چشمه ها ی محلی برای اطراق کاروانیان منظور گردیده بود، طاق چشمه ها

و بخشهای مانده پل براثر مرور زمان و متروکه شدن جاده و عدم استفاده، تخریب و ویران شده است.

تا دو دهه پیش آبهای ناشی از سیلابهای بهاری از زیر بقایای دهانه های پل. پس از سالیان دراز

جریان داشته است. برنمای داخلی پوش یکی از طاق چشمه ها آثار کاربندی آجری به چشم می خورد

که تا پاکار قوس آن از گل و لای انباشته بود. ساخت چنین جاده ها و پلهایی در دوره صفویه

علاوه برمقاصد تجاری و نظامی، به منظور آسایش و تردد کاروانیان در کوتاه ترین مسیر متعارف مورد توجه بوده است.

استفاده فعلی از جاده سنگ فرش

تا چند دهه اخیر، قبل از اعلان مراتع سیاه کوه به عنوان منطقه حفاظت شده و امن (پارک ملی کویر)

دامداران و عشایر گرمسار، گله های خود را از طریق این جاده به مراتع مذکور گسیل میداشتند.

این راه از جنوب گرمسار، پس از عبور از روستای ساروزن بالا و پایین، کهک یا سنرد و دکل علی آباد

در جهت جنوب غرب به مجموعه تاریخی سیاه کوه منتهی میگردد.

درحال حاضر نیز تردد از این جاده تاریخی به صورت موردی انجام می گیرد و با توجه به مدیریت پارک ملی کویر

و مجموعه تاریخی سیاه کوه توسط سازمانهای محیط زیست و میراث فرهنگی استان تهران و صدور مجوز بازدید

از این مناطق توسط ادارات استان تهران، ورود به منطقه از طریق جاده ورامین، پیشوا، امامزاده جعفر،

جاده شوسه کنار راه آهن و آبادیهای عسگر آباد و حصار گلی انجام می گیرد.